Σου έχει τύχει να οδηγείς και να σε τυφλώνει το φως; Να κλείνεις τα μάτια, προσπαθώντας να το διαχειριστείς και ταυτόχρονα να νιώθεις μια αγαλλίαση και μια αισιοδοξία με όλο αυτό;
Αυτό ακριβώς ένιωσα με το που έκλεισα το τηλέφωνο με τον Βασίλη. Μια πρωτόγνωρη ευφορία, μια λάμψη, ένα δέος. Κάποια στιγμή μου είπε όσο μιλούσαμε για τα κοσμήματά του: “Τα κοσμήματά μου θέλω να φωνάζουν “ζωή”, θέλω να θυμίζουν φως. Είναι το δικό μου αποτύπωμα στον κόσμο”. Μα ο Βασίλης είναι φως. Τί άλλο θα μπορούσαν να θυμίζουν οι δημιουργίες του;
Ο Βασίλης σπούδασε Κλασσικό κόσμημα στον ΟΑΕΔ με εξειδίκευση την αντίκα ενώ μαθήτευσε δίπλα στον σπουδαίο εν ζωή δημιουργό Στράτο Χατζηεμμανουήλ. Δημιουργίες του έχουν παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στη Διεθνή Εβδομάδα Μόδας Athens Xclusive Designers Week 2018 και το London Fashion Week 2018 με τον σχεδιαστή Δημήτρη Στρέπκο, στη fashion week της Ελλάδας και της Σερβίας με τον Μάριο Καραβασίλη, σε διάφορα shows ενώ φιλοξενούνται σε μπουτίκ και πλαισιώνουν καμπάνιες διαφόρων σχεδιάστών όπως της Denise Eleftheriou και της Riki Dalal. Στην εικοσαετή πορεία του στον κόσμο του κοσμήματος, οι διακρίσεις διαδέχονται η μία την άλλη, ως αναγνώριση και επισφράγισμα της μοναδικής προσωπικότητας και καλλιτεχνίας του. Στην κουβέντα που ακολουθεί μας εξήγησε γιατί στέκεται λίγο παραπάνω στην τιμή που του έκανε το Ολυμπιακό Μουσείο να του αναθέσει τη δημιουργία των βραβείων που δόθηκαν στους Έλληνες Ολυμπιονίκες ενώ αποκαλύπτει για ποιο λόγο αποφάσισε να σπουδάσει και στο Τμήμα Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών.
Ο Βασίλης έχει καταφέρει να μετατρέψει την απαιτητική του καθημερινότητα, που επηρεαζεται από μια σοβαρή και σπάνια νόσο που τον συντροφεύει, σε αφορμή για δημιουργία γεμάτη έμπνευση και δυναμη! Σήμερα μιλάει στο Choosehappiness.gr αποδεικνύοντας περίτρανα ότι “ρε φίλε, η ζωή σου δίνει εμπόδια για να τα ξεπερνάς, για να τα παλεύεις, για να τα μετατρέπεις σε δύναμη, σε εξέλιξη, σε ταλέντο και ναι, τελικά σε ΦΩΣ“. Είδες που είχα δίκιο; Φ-Ω-Σ!
Κοσμήματα του Βασίλη έχει φορέσει ο Πάνος Μουζουράκης (κι ας αναλαμβάνει ανδρικά κοσμήματα μόνο για φίλους), η Τάμτα, η Έλενα Παπαρίζου, η Μαριάνα Τουμασάτου, η Νίνα Λοτσάρη, ο Λάκης Γαβαλάς και πλήθος άλλων επωνύμων.
Κυρίες και κύριοι, ο Βασίλης Μόραλης παραδίδει μαθήματα. Ζωής. Επιτυχίας. Ταλέντου. Δεν έχουμε συχνά τέτοιες ευκαιρίες. Αρπάξτε την.
“Γιατί αντίκα;”, ξεκινάω. “Επειδή ήταν μια πολύ καλή αφορμή να ξεκινήσω κάτι δημιουργικό και να βρω ένα καταφύγιο και ένα λιμάνι μέσα στην τέχνη“, ξεκινάει κι εκείνος με τη σειρά του να μου εξηγεί πώς έμπλεξε με το κόσμημα. Η ροή του λόγου του με συνεπαίρνει ενώ δεν αργούμε να εστιάσουμε στον πρωταγωνιστή των δημιουργιών του, στο αλουμίνιο. “Στα είκοσι μου πραγματοποίησα την πρώτη μου έκθεση. Ο κόσμος με αγκάλιασε. Σήμερα, λόγω συνθηκών, έχω επικεντρωθεί στη μικρογλυπτική, στα κοσμήματά μου. Ο κόσμος με αμείωτο ενδιαφέρον συνεχίζει να παρακολουθεί την καλλιτεχνική μου πορεία και αυτό είναι ένα ταξίδι στο οποίο αποδεικνύεται τελικά ότι είμαστε συνταξιδιώτες. Επιλέγω να ασχολούμαι με το αλουμίνιο και παρεμφερή μέταλλα και όχι με τον χρυσό, για παράδειγμα, γιατί και δεν μου είναι πλέον εφικτό και επειδή ο χρυσός δεν ανταποκρίνεται στα βαλάντια του κόσμου. Με το αλουμίνιο έχω την πολυτέλεια να φτιάχνω κοσμήματα με μεγάλες φόρμες όπως ακριβώς τα οραματίζομαι“. Κοιτάω τις φωτογραφίες των κοσμημάτων του και ψάχνω εκείνες τις λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν την ταυτότητά τους. Είναι μεγαλοπρεπή, είναι φαντασμαγορικά, κλασσάτα, φινετσάτα, είναι…δεν καταφέρνω να βρω την κατάλληλη λέξη. “Αν ήταν σχέδια, πάντως, θα ήταν μεγαλεπήβολα“, μοιράζομαι την σκέψη μου μαζί του. Γελάει. “Ψάχνεις τη λέξη αρχοντικά;”. Ε ναι, αυτήν έψαχνα. “Τα κοσμήματά μου δεν είναι μινιμαλιστικά. Δεν είναι αφαιρετικά. Είναι…χορταστικά, έχει δίκιο. Βλέπεις, αυτός είναι ο τρόπος που θέλω να βλέπω εγώ τον κόσμο. Πολλές φορές το αφαιρετικό κάτι κρύβει από πίσω του. Κρύβει στενά όρια και εγώ έχω επιλέξει να μην είμαι φίλος τους”.
Αναρωτιέμαι ποια είναι αυτή η γυναίκα που επιλέγει συνήθως τις δημιουργίες του και αν τελικά θα μπορούσε κάποια να παραγγείλει κάτι ειδικά για αυτήν, για μια ίσως νυχτερινή της έξοδο. Είναι σαφής: “Φυσικά και μπορεί να παραγγείλει κάποιος κάτι προσωποποιημένο. Τα κοσμήματά μου μπορούν να φορεθούν και από κάποια κοπέλα 18 ετών και από μια γυναίκα 65. Αν με ρωτάς, θεωρώ ότι η δεύτερη είναι συχνά η καταλληλότερη. Δεν έχει ως επί των πλείστων ανασφάλειες, έχει ζήσει τη ζωή της, έχει φάει τις απογοητεύσεις της, ξέρει τι θέλει και πώς το θέλει. Φοράει ένα κόσμημα και δεν την φοράει”.
Ο Βασίλης έχει φτιάξει τον δικό του κόσμο -έναν μικρόκοσμο- μέσα στον οποίο καταφέρνει και μεγαλουργεί, έναν κόσμο που χαρακτηρίζεται από αέναη δημιουργία, από αδιάκοπη έμπνευση και από απαράμιλλο ταλέντο. “Η Τέχνη είναι ο εθισμός μου, με κάνει να βγαίνω πάντα από πάνω στην κάθε δυσκολία, με κάνει να αναθαρρώ και δεν σου κρύβω ότι υπάρχουν φορές που το έχω ανάγκη. Νομίζω πως, ειδικά στις περιστάσεις που κάποιος αναγκάζεται να περάσει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου του κλεισμένος μέσα στο σπίτι, οφείλει να παραμείνει δημιουργικός ή –αν δεν το ΄χει κάνει μέχρι τότε- να ανακαλύψει τη χαρά του να μετουσιώνει τη σκέψη και το συναίσθημά του σε κάτι. Αυτό μπορεί να είναι ένα στιχάκι, μια κατασκευή, η αναδιάταξη των επίπλων, ένα προσωπικό έργο τέχνης, ακόμα και ένα φαγητό φτιαγμένο με μεράκι. Δεν μπορείς να περιμένεις μαγικά να μεταμορφωθούν τα πράγματα γύρω σου. Αυτό είναι κάτι που μπορεί να αργήσει. Γι΄αυτό μεταμορφώνεις, όσο είναι δυνατόν, αυτό που υπάρχει μέσα σου. Είναι αυτό που λένε «Τίποτα δεν αλλάζει, αν δεν αλλάξει κάτι». Επίπονο, δύσκολο, μα αναγκαίο και το μόνο που έχουμε στα χέρια μας”.
Δεν τσιγκουνεύεται τις λέξεις, τις εικόνες, ούτε τα συναισθήματα και φαίνεται. Του το λέω. Το ξέρει κατά βάθος. “Μα είναι αυτό που σου έλεγα. Εύχεσαι κάτι σε κάποιον και βιάζεται να σου πει “επίσης”. Δεν σε ακούει. Άκου την ευχή. Νιώσε την. Μη φοβάσαι να νιώσεις, να βιώσεις το όνειρο. Ζήσε…”
Όσο ο Βασίλης παραδίδει το ένα μάθημα μετά το άλλο κι εγώ στοιχηματίζω ότι δεν το καταλαβαίνει καν, η κουβέντα μας πάει στα βραβεία που έφτιαξε για τους Ολυμπιονίκες μας το 2018. Συγκινείται. “Ήταν ανατριχιαστικό. Κατάφερα με κάποιον τρόπο αυτό που πάντα ονειρευόμουν. Να είμαι κι εγώ μέρος του θριάμβου τους. Είμαι ευγνώμων. Λες και μαγικά, για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, κατάφερα να τους μοιάσω”.
Λίγο πριν κλείσουμε τον ρωτάω για τον Κινηματογράφο, μιας και είναι τελειόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών. “Πάντα ήθελα να σπουδάσω στην Καλών Τεχνών αλλά για ευνόητους λόγους ήταν αδύνατο να παρακολουθήσω το Τμήμα Εικαστικών. Κάπως έτσι επέλεξα το Τμήμα Κινηματογράφου της ίδιας Σχολής. Ξέρεις ποιο είναι το κοινό του κοσμήματος και του Κινηματογράφου; Οι ιστορίες. Πάντα μου άρεσε να διηγούμαι. Αυτό κάνω και με τον κόσμημα αν το καλοσκεφτείς. Κάθε κόσμημα είναι μια ιστορία, δική μου και του αποδέκτη που κάπου συναντιούνται, μια ταύτιση ψυχής“. “Γιατί όχι και ένα κόσμημα για το Κόκκινο χαλί;”, τον ρωτάω. “Ποτέ δεν ξέρεις…”, μου απαντάει.
Αφού τον ευχαριστώ για τη μεγάλη τιμή, τον ρωτάω κλείνοντας ποιο είναι το σπουδαιότερο μάθημα που αποκόμισε από την σοβαρή και σπάνια νόσο με την οποία έμαθε να ζει σε συνδυασμό με την Τέχνη του. Για ακόμα μια φορά δεν μετράει τα λόγια του:
“Ένα δώρο μου έκανε. Άρχισα να πετάω από πάνω μου επιρροές και γνώμες. Μην με παρεξηγήσετε, δεν το εννοώ εγωκεντρικά. Οι δημιουργίες μου έχουν κάτι πολύ εσωτερικό, έχουν ψυχή, έχουν φως, δεν κάνω εκπτώσεις και συμβιβασμούς. Κριτήριό μου είναι να εκφράσω τι νιώθω τη δεδομένη στιγμή, να το φυλάξω, αν θες να το προφυλάξω. Αυτό μου έμαθε. Να είμαι εκεί, να ζω, να προχωράω, να είμαι εγώ“.
Και συμπληρώνει:
“Ολόθερμη ευχή μου είναι όλοι μας, σε κάθε περίσταση αγώνα που καλούμαστε να βιώσουμε, να βγαίνουμε, διαχρονικά, νικητές. Το αξίζουμε και το μπορούμε!”
Τις δημιουργίες του Βασίλη θα τις συναντήσεις εδώ:
https://www.facebook.com/vassilismoralis/
Θέλετε να γίνετε φίλοι του Choosehappiness.gr και να εστιάζετε στη θετική πλευρά της ζωής; Εδώ: https://www.facebook.com/villyargiroudi/