“Πριν βάλεις κάτι δεδομένο, σκέψου πως τα δεδομένα εύκολα αλλάζουν και γίνονται ζητούμενα…”
Είναι στην ανθρώπινη φύση να θεωρούμε εύκολα κάποια πράγματα δεδομένα και αυτονόητα.
Είναι όλα αυτά που διαπιστώνουμε αυτές τις μέρες ότι τελικά μόνο δεδομένα δεν είναι. Είναι όλα αυτά που αναρωτιόμαστε αν θα συνεχίσουν να είναι δεδομένα όταν βγούμε νικητές από αυτόν τον “πόλεμο” και επιτέλους επιστρέψουμε στην κανονικότητά μας. Είναι , ναι, όλα αυτά που σήμερα μας λείπουν και αύριο ως δια μαγείας θα πάθουμε αμνησία και θα συνεχίσουμε να τα θεωρούμε αυτονόητα. Επειδή, ναι, είναι και αυτό στην ανθρώπινη φύση.
Η υγεία μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που λέμε “πάνω από όλα η υγεία”. Μήπως, όμως, μηχανικά; Μήπως το θυμόμαστε μόνο σε κάτι γενέθλια όταν το ευχόμαστε ή μας το εύχονται; Μήπως υπερεκτιμάμε το νεαρό της ηλικίας μας; Μήπως τελικά κατά βάθος το θεωρούμε δεδομένο και δεν μας προσέχουμε όπως και όσο θα έπρεπε.
Η δουλειά μας. Η οικονομική κρίση των τελευταίων χρόνων, βέβαια, δεν μας άφησε να τη θεωρούμε και πολύ δεδομένη. Αν υποθέσουμε ότι το τελευταίο χρονικό διάστημα ξεχάσαμε τα ζόρια, να που σήμερα δεν ξέρουμε τί μας ξημερώνει το αύριο. Οι συμβάσεις μπήκαν σε αναστολή, συζητιέται έντονα η εκ περιτροπής εργασία και η ανασφάλεια για ακόμα μια φορά παίρνει τα σκήπτρα.
Το… Πάσχα: Όταν ήμουν μικρή τη Μεγάλη Εβδομάδα έμενα με τη γιαγιά μου και κάθε απόγευμα πηγαίναμε στην Εκκλησία. (Είχα ερωτευτεί και ένα “παπαδάκι” αλλά αυτό είναι…αλλουνού παπά Ευαγγέλιο). Μεγαλώνοντας, όλο αυτό έμεινε μια γλυκιά ανάμνηση. Φέτος, το Πάσχα μας θα είναι αλλιώς. Ίσως για να εκτιμήσουμε, ίσως για να αναθεωρήσουμε, ίσως για να δώσουμε του χρόνου με το καλό το παρών πιο ενεργά…
Οι εξορμήσεις μας. Ε δεν είναι ότι πού μας έχανες, πού μας έβρισκες, ήμασταν με μια βαλίτσα στο χέρι. Τα ταξίδια, όμως, μικρά ή μεγάλα, μας έκαναν να ξεφύγουμε. Να γεμίσουμε εικόνες, να πάρουμε καθαρό αέρα, να μοιραστούμε αναμνήσεις, να πάρουμε μια ανάσα από την ομολογουμένως δύσκολη καθημερινότητά μας.
Τα…μαζέματα. Θα ήταν τα Κυριακάτικα οικογενειακά τραπεζώματα… Θα ήταν τα πάρτυ γενεθλίων… Θα ήταν τα κάθε λογής μαζέματα που θα μας κρατούσαν ενωμένους και δυνατούς. Τα τραπεζώματα που μερικές φορές βρίσκαμε δικαιολογίες για να τα αποφύγουμε, για να σκαπουλάρουμε… Αυτά που περιμένουμε πώς και πώς να τα ξαναζήσουμε, να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι, να τσουγκρίσουμε τα ποτήρια μας και να σβήσουμε τις τούρτες μας.
Οι αγκαλιές μας. Πόσες αγκαλιές μας λείπουν; Πόσες κάνουμε και έχουμε αμέσως δεύτερες σκέψεις, μήπως προκαλέσουμε κακό στους αγαπημένους μας; Πόσες ξαφνικά διαπιστώνουμε ότι έχουμε ανάγκη ενώ δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει και ανυπομονούμε να επανορθώσουμε όταν μας ξαναεπιτραπεί;
Οι φίλοι μας. Το φορτωμένο μας πρόγραμμα δεν μας επέτρεπε να πιούμε έναν καφέ ή ένα ούζο μαζί τους όπως παλιά. Και τώρα μας λείπουν. Τους παίρνουμε τηλέφωνα, κάνουμε βιντεοκλήσεις αλλά -ας είμαστε ειλικρινείς- δεν είναι το ίδιο. Αλλιώς κοιτάς τα μάτια του άλλου από κοντά, αλλιώς μέσα από μια οθόνη.
Η ελευθερία μας. Αυτό κι αν το θεωρούσαμε δεδομένο, κεκτημένο δικαίωμά μας. Αυτό κι αν μας πονάει που δεν είναι τις μέρες που διανύουμε. Ας δείξουμε υπευθυνότητα και πάλι με χρόνια και καιρούς πάλι δικό μας θα ΄ναι.
Κι αν η λίστα είναι ατελείωτη, κι αν υπάρχουν άλλα τόσα που τα θεωρούσαμε δεδομένα και σήμερα διαπιστώσαμε ότι δεν είναι, ας μην ξεχάσουμε. Ας μην ξεχαστούμε…
Θυμήσου αυτό που λένε: “Όταν θεωρείς κάτι δεδομένο, το έχεις χάσει ήδη”!
