Γράφει ο Λευθέρης Πλακίδας
Μέσα στο σπίτι και πιο μέσα στο μυαλό μου. Τέτοια ενδοσκόπηση ούτε στο Άγιο Όρος. Μέσα στο σπίτι και μέσα στα βιβλία. Μέσα στις μουσικές και στις χιλιάδες φωτογραφίες που περίμεναν χρόνια, δεκαετίες να τις δω, να τις δώσω σημασία. Κάθε λεπτό της μέρας, επαναλαμβάνω ότι αυτό το μέσα κάτι μου λέει, σε μένα που το έξω είναι το μότο μου. Περνάνε οι μέρες και κάθε μέρα πιο μέσα. Όχι με το φόβο της κατάθλιψης, αλλά με την αίσθηση ότι όλα μπορούν να γίνουν στο χρόνο τους. Με ασκητική προσέγγιση, μου λείπουν πολλά, αλλά έχω και άλλα ακόμη.
Η μουσική είναι τεράστια εφεύρεση γιατί χωρίς το καθημερινό σάουντρακ δεν αντέχεται η σιωπή. Εκτός από τις ώρες που διαβάζω. Εκεί χρειάζομαι ησυχία και περισυλλογή. Κάποτε θα περιγελούσα όποιον μου έλεγε ότι θα διάβαζα μέσα σε 15 μέρες 10 βιβλία. Μάλιστα με συνδυασμούς για να έχουν ενδιαφέρον και να μαθαίνω πράγματα. Του Μαζάουερ την Πόλη των φαντασμάτων, με του Σταύρου Ζουμπουλάκη για τις τρεις Μονοθεϊστικές Θρησκείες και του Harari το 21. Με τον Πατρικ Λη Φερμορ για τη Μάνη και το βιβλίο για τον Τζανή Τζανετάκη για τη ζωή του, με κρυφές ματιές στις ιστορίες των Κομπάρσων της Μαρίας Σαμπατακάκη. Ο Harari είναι στην επικαιρότητα, οπότε έχω και τα άλλα του βιβλία στο κομοδίνο, τα Homo Deus και το Ηomo Sapiens.
Το τρέξιμο είναι η μόνη διέξοδος και την επιλέγω σταθερά και με ευλάβεια, ευχαριστώντας τον Πρωθυπουργό που λόγω της εξαιρετικής σχέσης του με την άσκηση το πρόσφερε στους Έλληνες πολίτες. Και είναι η κατάκτηση του δρομικού κινήματος. Εκεί που πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε στην καθημερινότητα κανενός. Τώρα έγινε από τα ελάχιστα που προσφέρονται για έξοδο από το σπίτι.
Έχω και τον Βιβλιοπώλη της γειτονιάς μου τις “Πλειάδες” που κατά τεράστια σύμπτωση έχει και καταγωγή από Θεσσαλονίκη, να μου φέρνει σπίτι τα βιβλία που επιλέγω να αγοράσω. Εκείνα τα λευκώματα με τους κορυφαίους φωτογράφους του πλανήτη, που είχαν φτάσει στη βιβλιοθήκη μου τα τελευταία χρόνια, βρήκα χρόνο να τα ανοίξω, να θαυμάσω την τέχνη της εικόνας και να χαρώ το ταξίδι μέσα από το φακό τόσων μεγάλων καλλιτεχνών.
Η μαγειρική πάλι ήρθε στο προσκήνιο. Τη μία μέρα κάτι σε στραπατσάδα που είχα να κάνω από τις εποχές του Προσκοπισμού. Την πέτυχα σχετικά εύκολα. Τη δεύτερη εβδομάδα ήμουν έτοιμος για τηλεοπτική εμφάνιση. Τα ζυμαρικά που είχε φροντίσει να μου προμηθεύσει ο αδελφός μου, παραγωγής του κουμπάρου του, κυριολεκτικά χειροποίητα, ήταν το επόμενο βήμα. Διαφορετικές συνταγές σάλτσας και παιχνίδια με το βράσιμο. Στα όσπρια και στον τραχανά άπιαστος. Εκεί είχα και μεγαλύτερη εμπειρία.
Πόσα πράγματα έχω αφήσει σε κουτιά, τώρα το συνειδητοποίησα. Κάποια είναι και χρήσιμα, τα υπόλοιπα στην ανακύκλωση. Να αφήσω χώρο για τα επόμενα. Κάπως έτσι τακτοποιώ και συναισθήματα και σκέψεις. Οι αποφάσεις δεν είναι εύκολο κομμάτι. Ούτε είναι κάτι ευχάριστο. Το καλό είναι όταν τις πάρεις, μετά από λίγες μέρες αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι σε καλό δρόμο. Έχεις ξεφορτωθεί βαρίδια.
Μετά από όλες αυτές τις μέρες ονειρεύομαι όπως οι περισσότεροι βόλτες στην παραλία, κρασιά στα μπαρ, φλέρτ, χορό αγκαλιαστό. Και άλλα πολλά που καταλαβαίνεις ότι αυτά που σου λείπουν δεν κοστίζουν χρήματα, δεν είναι κάτι που είναι απλησίαστο οικονομικά, αλλά είναι κάτι που αποκτιέται με κόπο και προσπάθεια συναισθηματική. Είναι η ανάγκη για σωματική επαφή και η παρέα με όσους πραγματικά αξίζουν. Αυτό που δε θέλει πολλά, αλλά σημαίνει τα πάντα.
Παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο μου “Ταξιδεύοντας”, που παρουσιάζει τη ζωή όπως θα είναι σε λίγους μήνες και είναι αυτό που μου λείπει στη φάση που διανύουμε.
Αλλά όλα για κάποιο λόγο γίνονται.
Για να ξανανακαλύψουμε τα βασικά και να υμνήσουμε την ανθρώπινη επικοινωνία και επαφή.
“Τα πανηγύρια είναι η απόδειξη ότι η ζωή είναι ωραία. Με λίγο, νόστιμο φαγητό, μουσική και χορό και μία υποχρεωτική, λόγω έλλειψης χώρου, συνάθροιση ανθρώπων και εύκολης επικοινωνίας μεταξύ τους, όλα γίνονται μαγικά και τρυφερά.
Σε όλα τα νησιά όμως γίνονται, κάθε χρόνο, πλήθος πανηγύρια. Όπως για παράδειγμα στα Κουφονήσια, στα τέλη Μαΐου. Ένα πανηγύρι μάζεψε όλο το νησί (δεν είναι και μεγάλο). Είναι τα ετήσια ραντεβού για να μαζευτούν επισκέπτες και κάτοικοι και να διασκεδάσουν. Όσα απ’ αυτά δε γίνονται τις εποχές που ένας προορισμός έχει τουρισμό, αποκτούν μία διεθνή αύρα. Για όσους ξένους τα ζούνε, αισθάνονται ότι αυτό στο οποίο συμμετέχουν είναι κάτι ονειρικό, κινηματογραφικό. Και έτσι είναι. Όσο μάλιστα πιο πρωτόγονο, και χωρίς πολλές προετοιμασίες και φτιασίδια, τόσο καλύτερα.
“Δεν υπάρχει” η εμπειρία να βλέπεις σε ένα μακρύ τραπέζι να κάθονται ο ένας δίπλα στον άλλον, άνθρωποι τόσο διαφορετικοί, που τις περισσότερες φορές δε θα κάθονταν ούτε σε ξεχωριστά τραπέζια σ’ ένα εστιατόριο.
Αλλά τα πανηγύρια ενώνουν. Είναι δημοκρατικά. Είναι αληθινά. Με πολύ κιτς και πλαστική καρέκλα, με κρασί από πλαστικά μπουκάλια. Με το φαγητό φτιαγμένο με αγάπη και αγνά τοπικά υλικά – και την παράσταση να κλέβουν οι ηλικιωμένοι. Όχι οι μεγάλοι σε ηλικία. Οι πιο μεγάλοι. Άνθρωποι που δύσκολα θα τους συναντήσεις σε χώρους εστίασης. Που έχουν πατήσει τα 90 και είναι εκεί. Χαμογελαστοί και ακμαίοι. Χορεύουν! Ναι χορεύουν! Μιλάνε ελληνικά στους ξένους και επικοινωνούν. Πίνουν σαν 20χρονοι, γελάνε και διασκεδάζουν λες και είναι η τελευταία φορά.
Αυτή η μαγική εικόνα με τη φοβερή ενέργεια είναι σαν διονυσιακή χορογραφία και δεν αφήνει αδιάφορο κανέναν.
Η ζωή αξίζει να τη ζεις έτσι, τρέχοντας και κολυμπώντας, και να την απολαμβάνεις στα πανηγύρια των νησιών και των ορεινών χωριών”.
Ποιος είναι, όμως, ο “πολυταξιδεμένος” Λευθέρης; Εδώ: https://choosehappiness4u.wordpress.com/2020/03/26/%ce%bf-%cf%80%ce%bf%ce%bb%cf%85%cf%84%ce%b1%ce%be%ce%b9%ce%b4%ce%b5%ce%bc%ce%ad%ce%bd%ce%bf%cf%82-%ce%b5%ce%bb%ce%b5%cf%85%ce%b8%ce%ad%cf%81%ce%b9%ce%bf%cf%82-%cf%80%ce%bb%ce%b1%ce%ba%ce%af%ce%b4/
Θέλετε να γίνετε φίλοι του Choosehappiness.gr και να εστιάζετε στη θετική πλευρά της ζωής; Εδώ: https://www.facebook.com/villyargiroudi/