H ζωή μας όπως την ξέραμε άλλαξε, αλλάζει. Γρήγορα, χωρίς προειδοποιήσεις.
Τα σημάδια βέβαια πάντα υπήρξαν, άλλα σαν είδος, μας βολεύει να τα αγνοούμε. Το είδος μας, όπως και όλα τα υπόλοιπα που ζούμε σε αυτόν τον υπέροχο πλανήτη, είναι φιλοξενούμενο. Η μόνη μας διαφορά, ως άνθρωποι, είναι η ιδιαίτερη νοημοσύνη μας και ο λόγος. Μιας και είμαστε “ανώτεροι”, λοιπόν, θα έπρεπε να προστατεύουμε και να υποστηρίζουμε κάθε μορφή ζωής, για το καλό του κύκλου της, για το δικό μας καλό.
Εμείς, όμως, όχι μόνο δεν στηρίζουμε το “αδύναμο” αλλά ενίοτε το αφανίζουμε. Τα “αδύναμα” ζώα αλλά ακόμα και τους ” αδύναμους” του ίδιου μας του είδους. Δεν ξέρω αν όλο αυτό που συμβαίνει είναι ένα είδος τιμωρίας ή εκδίκησης της φύσης (του Θεού), πάντως είναι ένα ολοφάνερο σημάδι. Σημάδι που κανείς μας πια δεν μπορεί να το αγνοήσει!
Είναι έξω από την πόρτα του καθενός μας. Τώρα θα δείξουμε αν τελικά εμείς είμαστε οι “δυνατοί”. Θα δοκιμαστούμε, θα αναμετρηθούμε με έναν εχθρό άγνωστο.
Πρέπει να μείνουμε εντός. Εντός ορίων, εντός εαυτού, εντός σπιτιού… Όσοι βγουν εκτός, θα βγουν εκτός του κύκλου, εκτός του γενικού καλού. Οι πρώτες μέρες είναι δύσκολες. Οι οικογένειες, οι φιλίες, οι σχέσεις περνάνε από γερά κρας τεστ.
Θέλω να πιστεύω όμως ότι σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, θα μπορέσουμε να βγάλουμε από την ψυχή μας την ανθρωπιά μας, την καλοσύνη μας, την γενναιοψυχία μας, τη δημιουργικότητα μας, την αγάπη μας, τη χαρά μας, το χιούμορ μας, την παιδικότητα μας και τελικά την αθωότητα μας, τη φύση μας, τη γη μας, το Θεό μας.