Η φράση πηγαίνει κάπως έτσι μετά: “Κράτα με να σε κρατώ, να ανεβούμε το βουνό“. Ή μπορεί να το έχεις ακούσει και αλλιώς: “Το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο το πρόσωπο”. Ή έστω: “Κάνε εσύ το πρώτο βήμα, να κάνω εγώ το επόμενο”!
Όπως και να το έχεις…βρει στο δρόμο σου, ένα είναι το σίγουρο: Η ΖΩΗ ΘΕΛΕΙ ΣΥΜΜΑΧΟΥΣ.
Δε βγαίνει αλλιώς. Μην αυταπατάσαι.
Θέλει να έχεις ένα χέρι να σε σηκώνει. Μια αγκαλιά να σε χωρέσει. Ένα “μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ” να σε ανακουφίσει. Θέλει να έχεις δίπλα σου κάποιον να μπει μπροστά, όταν εσύ δεν δύνασαι. Θέλει να έχεις κάποιον να βάλει πλάτες, τις φορές που τις χρειάζεσαι. Θέλει να έχεις κάποιον να σε σπρώξει, όταν έχεις παραδώσει τα όπλα γιατί είναι το μόνο που νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις τη δεδομένη στιγμή. Θέλει να υπάρχει εκεί για σένα ένα βλέμμα, ένα σινιάλο, ένα χαμόγελο. Μια αγκαλιά… Ένα “σ΄αγαπώ”… Ένα “μπορείς”…
Για να τα έχεις όλα αυτά, όμως, πρέπει να τα έχεις κερδίσει. Πρέπει να τα έχεις προσφέρει κι εσύ… Πρέπει να σου αξίζουν. Πρέπει να τα διεκδίκησες. Πρέπει να τα επέτρεψες…Πρέπει να μην τα έδιωξες… Πρέπει να τους άπλωσες το χέρι όταν σου δόθηκαν… Πρέπει να τα προστάτευσες…
Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Κανείς δεν είναι δεδομένος.
Σκέψου όλα εκείνα που σου δόθηκαν όταν τα χρειάστηκες…,
θυμήσου όλους εκείνους που ήταν εκεί, πολύ προτού προλάβεις να τους φωνάξεις…
αναπόλησε τις αγκαλιές, τα βράδια με τις ατελείωτες κουβέντες, τα “προχώρα, κι εγώ είμαι εδώ”…
και μη διστάσεις να δείξεις πόσο ευγνώμων είσαι, πόσο δεν ξεχνάς, πόσο διαθέσιμος και διατεθειμένος είσαι να σταθείς κι εσύ με τη σειρά σου ΕΚΕΙ…
Πες ευχαριστώ…
Και μη ξεχνάς: “Τίποτε δεν είναι αδύνατο για κάποιον που δεν χρειάζεται να το κάνει μόνος του”.