“Το βιβλίο αυτό είναι ένα κοίταγμα σε όλα αυτά τα κοινότυπα πράγματα που επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής μας”, γράφει ο Πέτρος Βενέτης στο οπισθόφυλλο.
Τροφή για σκέψη. Ας σταθούμε σε κάποια από τα αποσπάσματά του:
*Ο παράδεισος δεν είναι ίδιος για κάθε άνθρωπο. Εγώ, έτσι και σουλατσάριζα άσκοπα στον παράδεισο του Αδάμ και της Εύας, θα είχα πεθάνει από ανία και όχι μόνο θα έτρωγα τον καρπό αλλά οτιδήποτε χρειαζόταν, για να γίνει και λίγο νταβαντούρι σε αυτή τη ζωή.
*Στο μύθο του Ηρακλή δεν μας τα παν καλά τα περί του δρόμου της Αρετής. Δύσκολος! Κακοτράχαλος! Όλο ξύλο έπρεπε να τρως για να τον διαβείς! Μετά συγχωρήσεως, Ηρακλή μου, αλλά δε θα πάρω αρετή απόψε. Κάνω δίαιτα. Και δεν καταλαβαίνω, δηλαδή, και ποιο άλλο κορόιδο, θα διάλεγε την αρετή με τέτοια περιγραφή.
*Και ο Χριστός το είπε: Δεν χάνουμε τη Βασιλεία των Ουρανών με το πρώτο. Κάτι η εξομολόγηση, κάτι η μετάληψη, βουτάει ο Θεός το σφουγγαράκι και σβήνει. Αρκεί να μην το παραξηλώσουμε και απηυδήσει και μας στείλει στον….”διάολο”.
*Να μάθεις να είσαι ευτυχισμένος με αυτά που έχεις κάθε στιγμή και όχι να κυνηγάς τη στιγμή που θα έχεις όσα νομίζεις ότι μπορούν να σε κάνουν ευτυχισμένο.
*Άλλωστε για την τύχη λένε ότι είναι το άλλο όνομα του Θεού, όταν δεν θέλει να ανακατέψει το πραγματικό του.
*Ο φόβος χτύπησε την πόρτα. Η πίστη την άνοιξε. Δεν υπήρχε κανένας.
*Το τι νιώθουν οι άλλοι για εμάς, έχει σημασία μόνο όταν καθρεφτίζει αυτό που εμείς νιώθουμε για εμάς.
*Η προδοσία είναι απαίσιο πράγμα: Αλλά να προδίδεις τον ίδιο σου τον εαυτό είναι πιο απαίσιο. Κανένα ποσό σε αργύρια δε θα απαλύνει την ξεφτίλα που νιώθεις.
*Υπάρχουν δύο ειδών εγωιστές: Αυτοί που το παραδέχονται, κι εμείς οι υπόλοιποι.
*Τα λάθη είναι σαν τους προβολείς των αυτοκινήτων. Των άλλων φαίνονται πιο ισχυρά από τα δικά μας και για αυτό μπορεί να μας τυφλώσουν.
Έπεται συνέχεια…
