Ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία είναι “Ο δρόμος της αυτοεξάρτησης” του Χόρχε Μπουκάϊ.
Σε αυτό του το βιβλίο ο συγγραφέας αναφέρεται σε εκείνον τον -ας τον πούμε δύσβατο- δρόμο που μας βοηθάει να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας και να αποδεχτούμε οριστικά την ευθύνη για την ίδια μας τη ζωή.
Κάθε φορά που γκρινιάζω σε μια φίλη μου για κάτι, κάθε φορά που με πιάνει το παράπονο, που μοιρολατρώ, με κοιτάει με ένα σταθερό βλέμμα και μου λέει: “Δεν είμαστε πια παιδιά” και σταματάει την κουβέντα. Ξέρω πια πως το “δεν είμαστε πια παιδιά” σημαίνει ότι είμαστε υπεύθυνοι για την πορεία της ζωής μας, για τις επιλογές μας, για τα βήματά μας, υπεύθυνοι για τα “ναι” και τα “όχι ” μας. Για τα “θέλω” και τα “μπορώ” μας. Υπεύθυνοι. Εάν διαβάσεις το βιβλίο του Μπουκάϊ, το ίδιο θέλει να σου πει κι εκείνος.
Ας σταθούμε σε κάποια από τα αποσπάσματά του:
“Εξαρτημένος είναι αυτός που κρέμεται από κάποιον άλλο, που ζει σαν να είναι κρεμασμένος στον αέρα, χωρίς να στηρίζεται πουθενά, σαν να είναι ένα στολίδι για εκείνον που το φοράει. Είναι εκείνος που έχει πάρει τον κατήφορο, μονίμως ατελής, αιωνίως χωρίς λύση…Εξαρτώμαι σημαίνει, κυριολεκτικά, παραδίδομαι οικειοθελώς στον άλλον για να με κάνει ό,τι θέλει, να με πηγαίνει και να με φέρνει, να ρυθμίζει τη συμπεριφορά μου σύμφωνα με τη δική του βούληση κι όχι με τη δική μου”
“Έπαψαν να σε εξαπατούν, όχι να σε αγαπάνε, κι εσύ πονάς σαν να έπαψαν να σε αγαπάνε…”
“Αυτό είναι αυτοεξάρτηση. Να ξέρω ότι έχω ανάγκη τους άλλους, ότι δεν είμαι αυτάρκης, αλλά ότι μπορώ να κρατήσω την ανάγκη αυτή μαζί μου, να την αντέξω, μέχρι να βρω αυτό που θέλω, τη σχέση που ψάχνω, κάτι να με στηρίξει, την αγάπη… Αυτοεξάρτηση σημαίνει αποδεικνύω ότι δεν είμαι παντοδύναμος, ξέρω ότι είμαι ευάλωτος κι έχω την ευθύνη του εαυτού μου. Εγώ διευθύνω την ορχήστρα, κι ας μην ξέρω να παίζω όλα τα όργανα. Το γεγονός ότι δεν ξέρω να παίζω όλα τα όργανα δεν σημαίνει ότι παραδίδω την μπαγκέτα”.
“Η αγάπη μεταξύ ενηλίκων μεταβιβάζει και προωθεί αυτόν τον χώρο της αυτοεξάρτησης στον άλλον… Η αγάπη παραχωρεί, ενθαρρύνει ώστε εκείνοι που αγαπώ να ζουν επίσης όλο και λιγότερο εξαρτημένοι. Αυτή είναι η αληθινή αγάπη. Η αγάπη που δεν είναι για μένα αλλά για σένα, η αγάπη που έχει να κάνει με την χαρά μου που υπάρχεις”.
“Να μη βασίζεσαι ποτέ στα λόγια των άλλων, πάντα όμως να τα ακούς. Να μην ακολουθείς ποτέ τη γνώμη των άλλων, πάντα όμως να τη λαμβάνεις υπόψιν σου. Να μην εξαρτάσαι ποτέ από τη γνώμη των άλλων, πάντα όμως να την καταγράφεις στη μνήμη σου ζωντανά.
“Κανείς δεν είναι αντικειμενικός. Μην αυταπατάσαι και μην αφήνεις και κανέναν να σε εξαπατήσει. Για να έχουμε αντικειμενική άποψη θα έπρεπε να είμαστε αντικείμενα. Από την στιγμή που είναι κανείς υποκείμενο, είναι καταδικασμένος να δίνει μόνο τη δική του υποκειμενική άποψη”.
Σαββατιάτικη τροφή για σκέψη!