Η εμπειρία μου από τη ψυχανάλυση.

Τα αίτια που φέρνουν κάποιον στην ψυχανάλυση είναι τόσα όσα και οι άνθρωποι που κάνουν ψυχανάλυση!

Σε αυτήν τη “συνέντευξη με τον εαυτό μου” -ήμαρτον, τί άλλο θα κάνω;- θα σου μιλήσω αποκλειστικά και μόνο για τη δική μου εμπειρία, θέλοντας να διευκρινίσω από την αρχή ότι μέσα από το Choosehappiness απλά θα προσεγγίσουμε “συνταγές και μεθόδους αυτοβελτίωσης”. Θα τις γνωρίσουμε -θα τις δοκιμάσουμε ίσως- αλλά έως εκεί. Δεν είμαι ειδική, δεν είμαι σε θέση να σου προτείνω, δεν έχω καμία πρόθεση να σε επηρεάσω προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Δεν έχεις παρά να δοκιμάσεις, να σε εξερευνήσεις και να δεις τι είναι τελικά αυτό που σε πάει ένα βήμα παραπέρα.

Γιατί ξεκίνησα τη ψυχανάλυση.

Παρότι μοιάζω ιδιαίτερα εξωστρεφής -έμοιαζα τουλάχιστον- δεν είμαι. Συνεπώς δεν θα αποφάσιζα ποτέ ελαφρά τη καρδία να επισκεφτώ έναν ψυχαναλυτή και να μοιραστώ μαζί του τα εσώψυχά μου. Μετά από αρκετές έντονες κρίσεις πανικού, δεκάδες επισκέψεις σε νοσοκομεία και μετά από παρότρυνση της φίλης μου Μαρίας -στο περιοδικό όπου εργαζόμουν- αποφάσισα να ξεκινήσω ψυχανάλυση μήπως και καταφέρω να καταπολεμήσω την αρρωστοφοβία μου.

Η πρώτη συνεδρία.

Για δεοντολογικούς λόγους απαγορεύεται συνήθως να σε αναλάβει ο ψυχαναλυτής που “κουράρει”κάποιον γνωστό σου. Η ψυχολόγος της Μαρίας, λοιπόν, μου σύστησε κάποιον που θεωρούσε ότι ήταν ο ιδανικός να αναλάβει την…περίπτωσή μου. Στην πρώτη συνεδρία, την οποία και δεν πλήρωσα γιατί θεωρείται “προκαταρκτική”, μου πήρε μια συνέντευξη. Καθίσαμε σε ένα ατμοσφαιρικό δωμάτιο, μάλλον σκοτεινό, και ζήτησε να μάθει πράγματα για εμένα ενώ μου εξήγησε λίγο πώς “παίζεται” αυτό το “παιχνίδι”. Κάπου εδώ να σε ενημερώσω ότι ήταν πολύ πιο δύσκολο από ότι πίστευα τότε. Στην επόμενη συνεδρία θα έπρεπε να μου πει αν τελικά δέχεται να με αναλάβει κι εγώ εάν έχω αποφασίσει να βελτιώσω την ποιότητα της ζωής μου.

Το κόστος.

Διόλου ευκαταφρόνητο. Στη δική μου περίπτωση, βέβαια, έγινε μια συμφωνία και δέχτηκε να δίνω ένα ποσό στο οποίο θα μπορούσα να ανταποκριθώ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει: “Ακόμα κι αυτό το συμβολικό ποσό που θα μου δίνεις, θα το παίρνω για να θυμάσαι ότι κάτι στερείσαι για να προσφέρεις όλο αυτό στον εαυτό σου. Μόνο έτσι θα του δώσεις την αξία που του πρέπει”. Είχε και σε αυτό δίκιο.

Η διάρκεια.

Μία ώρα. Μου κατέστησε σαφές από την αρχή ότι πρέπει να είμαι απόλυτα συνεπής. Αν ξεκινάμε έξι, πρέπει να είμαι εκεί έξι. Όχι πέντε και πενήντα πέντε, ούτε έξι και πέντε.

Το…ντιβάνι.

Είχα το θράσος να επιμείνω να ¨ξαπλώσω” στις πρώτες κιόλας συνεδρίες. Μέχρι τότε καθόμουν σε μια καρέκλα σχεδόν δίπλα του και αργότερα απέναντί του. Άντεξα πέντε λεπτά. Δεν έχω κάνει κάτι πιο άβολο. Δεν μου το πρότεινε ποτέ ξανά. Δεν διανοήθηκα ποτέ να το ξαναπροτείνω. Ακόμα κι αν ποτέ δεν πήρε το πρόσωπό του κάποια ιδιαίτερη έκφραση, ήθελα να του μιλάω και να μπορώ να τον βλέπω, ακόμα και εκείνες τις στιγμές που ντρεπόμουν πολύ ή δεν μπορούσα να σταματήσω το κλάμα.

Μάννα εξ ουρανού;

Ούτε να το σκέφτεσαι. Για εμένα, τουλάχιστον, ήταν από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει. Το πιο πιθανό είναι να σκαλίσεις τόσο πολύ το μέσα σου, να αγγίξεις πράγματα που απέφευγες σαν ο διάολος το λιβάνι, να θυμηθείς, να …. που όλη αυτή η διαδικασία να σου φανεί “βουνό”. Θα υπάρξουν φορές που θα θέλεις να ακυρώσεις το ραντεβού σου και άλλες που δεν θα μπορείς να περιμένεις μέχρι την επόμενη συνεδρία.

Πόσο καιρό διαρκεί μια ανάλυση;

Αυτό είναι κάτι που διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση. Προσωπικά νομίζω για πάντα. Είναι ένα δώρο που εάν μπορείς να το προσφέρεις στον εαυτό σου, σίγουρα θα θέλεις να το κάνεις.

Η εμπειρία μου.

Τον πρώτο χρόνο σχεδόν δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να μιλάω μόνη μου και να έχω απέναντί μου έναν άνθρωπο που μόνο με ακούει. Μιλούσα, μιλούσα, μιλούσα, εγώ επέλεγα το θέμα της ημέρας, εγώ έκλαιγα, εγώ ξεσπούσα κι εκείνος πετούσε μόνο λέξεις κλειδιά, οι οποίες άλλοτε θα αποφόρτιζαν το κλίμα και άλλοτε θα το φούντωναν. Με τον καιρό διαπίστωσα ότι το να σε ακούς να μιλάς είναι από μόνο του θεραπευτικό, διδακτικό και ναι σοκαριστικό. Τα επόμενα χρόνια όλο αυτό βασίζονταν σε ένα πιο συνειδητό πλαίσιο, ο θεραπευτής μου έπαιζε πιο ενεργό ρόλο και τα αποτελέσματα γινόντουσαν ολοένα πιο θεαματικά. Ξαφνικά είχα αποκτήσει τη δυνατότητα να με παρακολουθώ σαν εξωτερικός παρατηρητής και να έχω έναν έλεγχο της κατάστασής μου. Η όλη διαδικασία δεν έγινε ποτέ εθιστική, χάρη σε εκείνον. Παρόλα αυτά, εάν έχεις χαρίσει στον εαυτό σου αυτό το δώρο, είσαι σαφώς έτοιμος να το ξανακάνεις.

Είμαι πια αρρωστοφοβική;

Ναι. Ποτέ όπως πριν. Ποτέ όσο πριν. Αλλά ναι. Ίσως επειδή πέρασαν χρόνια από τότε, ίσως επειδή τα έφερε έτσι η ζωή και μεσολάβησαν διάφορα περιστατικά που ξαναφούντωσαν το πρόβλημά μου -άσχετα με υγεία, εξάλλου η αρρωστοφοβία έχει άλλα, βαθύτερα αίτια- ίσως επειδή σταμάτησα τη θεραπεία με δική μου πρωτοβουλία (λόγω συνθηκών) πριν ακόμα καταφέρω να ξεριζώσω το πρόβλημα.

Θα το ξαναέκανα;

Χωρίς δεύτερη σκέψη, εάν είχα την οικονομική δυνατότητα. Για να είμαι ειλικρινής, θα επέλεγα πάλι τον ίδιο θεραπευτή, καθώς είναι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο να χτίσεις ξανά από την αρχή μια τέτοια “σχέση ζωής” με κάποιον άνθρωπο. Ας μην λεμε, όμως, μεγάλα λόγια. Ποτέ δεν ξέρεις πότε… γιατί…και πως…!

Κλείνοντας…

Το να σε γνωρίσεις είναι “γρίφος για…δυνατούς λύτες”. Θα αλλάξει την κοσμοθεωρία σου, θα διαταράξει τις ισορροπίες σου, θα κλονίσει αναπόφευκτα τις ήδη υπάρχουσες σχέσεις σου. Θα βελτιώσει, όμως, την ποιότητα της ζωής σου. Πάρε την απόφασή σου και μείνε συνεπής σε αυτή.

Στο χρωστάς.