Μεσημεριανό ουζάκι με τους παιδικούς σου φίλους μετά από χρόνια, γέλια, πειράγματα, μεζέδες και πάλι ξανά μανά πειράγματα και κάπου εκεί, ξαφνικά, σκοτεινιάζεις.
Σε μια γωνία στον καναπέ να τους παρατηρείς να παίζουν. Εκείνος του φοράει τις κάλτσες, μαλώνοντάς τον τρυφερά που τις έβγαλε και ο μικρός να χώνεται στην αγκαλιά του και να του λέει “μπαμπά, μη με μαλώνεις αφού” και ξαφνικά όλα θολώνουν…
Στην αγκαλιά της μαμάς σου, το κεφάλι σου στα πόδια της, κι ας έχεις κλείσει τα 35. Τι ζεστά χέρια! Τι γνώριμα χάδια! Και ξαφνικά παγώνεις…
Μήπως τελικά είσαι χαιροφοβικός; Μήπως δεν αντέχεις να νιώθεις ευτυχισμένος, μήπως φοβάσαι ότι γνωρίζοντας αυτό το καθηλωτικό συναίσθημα, δεν θα μπορέσεις να συμβιβαστείς με κάτι λιγότερο;
Υπάρχουν λαοί που πιστεύουν ότι “το να γελάει κανείς δυνατά με όλη του την ψυχή, ξυπνάει την δυστυχία“. Η χαιροφοβία κάπως πλησιάζει αυτή τη παράλογη λογική.
Ο χαιροφοβικός άνθρωπος κάθε φορά που πιάνει τον εαυτό του χαρούμενο -αλίμονο, λες αυτό να ήταν ευτυχία;;;- φοβάται τόσο που παγώνει. Πιστεύει βαθιά ότι κάπου εκεί -δεν μπορεί- θα κρύβεται κάτι τραγικό, κάτι που θα τον τιμωρήσει που τόλμησε να ξεθαρρέψει, να πάρει μια βαθύτερη ανάσα, να χαμογελάσει, να γελάσει μέχρι δακρύων.
Λες και είναι καταδικασμένος μόνο να πονάει, μόνο να ζει δράματα, πάθη και συμφορές.
Ο φόβος της ευτυχίας, όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, κάνει κάποιους ανθρώπους δυστυχισμένους. Τους βυθίζει σε μια περίεργη μιζέρια, ίσως για αυτό οι ειδικοί επισημαίνουν ότι αυτού του είδους η αγχώδης διαταραχή μπορεί να θεωρηθεί ένα από τα πρώιμα στάδια της κατάθλιψης.
Ο μοιρολάτρης χαιροφοβικός άνθρωπος τις περισσότερες φορές θα δει τα συμπτώματα που τον ταλαιπωρούν να λειαίνονται με τη ψυχανάλυση, παρότι σπάνια ένας άνθρωπος με αυτή τη φοβία αναγνωρίζει τη ν ανάγκη για θεραπεία.
Κι αν νομίζεις ότι η χαιροφοβία συναντάται σπάνια, κάνεις λάθος. Στις μέρες μας, μάλιστα, συναντάται ολοένα και συχνότερο, χωρίς όμως να αποτελεί σύγχρονο φαινόμενο. Σύμφωνα με τα γραφόμενα, σε αυτήν την κατηγορία ανθρώπων ανήκαν και οι ακόλουθοι: ο φιλόσοφος Σοπενχάουερ, οι Ιονέσκο, ο Κάφκα , ο Σοπέν κλπ κλπ κλπ…
Εάν υποφέρεις από παρόμοια ή ίδια συναισθήματα με αυτά που περιγράφονται παραπάνω, μήπως δεν σου αξίζει να μαστιγώνεσαι με αυτόν τον βάρβαρο ομολογουμένως τρόπο; Μήπως ήρθε η ώρα να επιτρέψεις στον εαυτό σου να βουτήξει ξανά στο πηγάδι της ευδαιμονίας;
Μην αναρωτιέσαι, η απάντηση είναι ΝΑΙ.